اما قلمرو اين كشور از آنچه يونانيان مي خواستند، كوچك تر بود. امپراتوري عثماني با وجود ضعف خود هنوز هم قدرت مهمي به شمار ميرفت. هر دولتي كه بر ناحيه اطراف قسطنطنيه حكومت ميكرد، بر تجارت در درياهاي مديترانه و سياه، همچنين تجارت ميان اروپا و آسيا تأثير مي گذاشت. قدرتهاي اروپايي (بريتانيا، فرانسه، آلمان، ايتاليا، روسيه و امپراتوري اتريش - مجارستان) مشتاقانه در انتظار فروپاشي امپراتوري عثماني بودند تا بتوانند امپراتوري هاي خود را گسترش دهند. قيمت تور تركيه تركها علائم خطر را ناديده ميگرفتند و امپراتوري خود را هميشگي ميپنداشتند. فؤاد پاشا ديپلمات ترك با كنايه به همتاي غربي خود چنين گفته بود: «كشور ما نيرومندترين كشور است، چرا كه شما از خارج مي كوشيد تا موجب فروپاشي آن شويد و ما نيز از داخل ميكوشيم ، اما هنوز اين امپراتوري از ميان نرفته است.»* سلاطين عثماني ظاهراً براي پيشرفت كشور استقراض از كشورهاي اروپايي را آغاز كردند. اما در واقع بيشتر اين پول صرف ساخت قصرهاي مجلل و ميهمانيهاي باشكوه مي شد. به اين ترتيب غذاهاي تركيه از نظر اقتصادي به فرانسه، انگلستان و آلمان وابسته شد. هنگامي كه امپراتوري عثماني در سال ۱۸۷۵ اعلام ورشكستگي كرد اين كشورها خواستار اجراي اصلاحات بودند.
در سال ۱۸۷۶، سلطان عبدالحميد دوم بر تخت سلطنت نشست. صدراعظم او در تلاش براي اصلاح دولت به طراحي مشروطيت و ايجاد مجلس قانونگذاري اقدام كرد. گرچه سلطان هنوز هم قدرت زيادي داشت، اما قانون اساسي ازادي فردي همه را تضمين ميكرد. فشار از جانب اروپا سلطان عبدالحميد را وادار ساخت تا با قانون اساسي موافقت نمايد، اما او در سال ۱۸۷۸ مجلس را منحل كرد. بار ديگر سلطان با قدرت مطلق حاكم كشور شد. سلطان عبدالحميد با ساخت مدارس، خطوط آهن و تلگراف در جهت پيشرفت كشور گام برداشت. اما او اصلاحات دموكراتيك را نمي پذيرفت، اواز جاسوسان و پاليس مخفي استفاده مي كرد تا با ايجاد فضاي رعب و وحشت بر كشور حكومت كند.